Groene piepers

Het is weer voor elkaar: ik heb m'n aardappels te lang buiten het keukenkastje laten staan en nu zijn ze groen. Hoewel ze verder prima aanvoelen, neem ik geen risico's. Ik zou niet de eerste zijn die een vergiftiging oploopt.

Aangezien iedereen tegenwoordig lekker culinair bezig is en piepers uit de schil eet, minikrieltjes met jas aan bakt of kookt of gewoon met schil en al door de stamppot gooit, zijn we vergeten dat het eten van de schil tot niet zo heel lang geleden nog tot grote problemen kon leiden. Het stofje solanine, dat in en vlak onder de schil zit om ongedierte buiten de deur te houden, was vroeger namelijk in Veel hogere doses aanwezig en kon tot ernstige vergiftiging leiden.

Tegenwoordig worden eigenlijk alleen nog aardappelen met een laag gehalte verkocht voor consumptie, dus moet je er wel heel veel van eten voordat je ook maar een beetje ziek wordt. Maar het gevaar zit in een klein hoekje, want op sommige plekken kan er in aardappels soms toch enorm veel gif voorkomen.

Een van die plekken is in en onder de uitlopers, die ontstaan als je piepers te lang in een te warme ruimte liggen en dus beginnen te groeien. Niet handig. Je kunt ze dan nog prima eten, maar alleen nadat je alles zorgvuldig hebt weggesneden. Hetzelfde geldt voor beurse plekken: als verdedigingsmechanisme maakt de aardappel namelijk meer solanine aan op deze plaatsen.

Maar het gebeurt dus ook bij groene aardappels, als ze te lang aan licht zijn blootgesteld. Ook hier komt het verdedigingsmechanisme eraan te pas, want de aardappel merkt dat ie niet meer veilig onder de grond zit maar aan licht wordt blootgesteld. En ondanks dat ze er verder nog prima uitzien, kun je er hondsberoerd van worden.

Kortom, mijn piepers gaan in het vervolg weer netjes in een mandje met krantenpapier (niet in plastic, dan gaan ze zweten) onder het aanrecht om hun beurt af te wachten. Geen solaninevergiftiging aan mijn adres.

Bekijk ook

Zeewaterhapjes
Niet kijken, niet kijken, gewoon opeten, sprak ik mezelf toe in een overvol visrestaurant. Voor me lag een stapeltje opengebroken oesters. Ik ben geen held met oesters, maar uiteindelijk kon ik 'm zonder al te veel moeilijke gezichten doorslikken. Om vervolgens te concluderen dat ik toch echt geen oestermens ben.

(1)

• Dat begrijp ik goed hoor. Niemand houdt van een snotneus, als je ze toch lekker wilt eten halveer de oester dan maar en snijd haar spier los, een beetje knoflook en wat Grana Padano erover; een paar minuten in een hete oven en smakelijk eten.
  Reactie door Joost

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie