K-rantsoenen
Wel eens 't idee dat je nu écht moet eten? Na 't lezen van een oorlogsboek weet ik beter. Eind 1944 verdedigden de geallieerden het Belgische Bastogne in de vrieskou, zonder winterkleding. Ze legden vele kilometers af met tientallen kilo's bagage. En wat aten ze? Een rantsoen met slechts 2700 calorieën. De helden hebben nog gewonnen ook.Wat zijn 2700 calorieën als je dag in dag uit tot je knieën door de sneeuw moet zeulen met mitrailleurs, kanonnen en mortieren, je bijna geen kans krijgt om te slapen en je op elke plek waar je aankomt met je maten, als een gek gaten moet graven om in te schuilen? Aan de frontlinie verbrand je die in een poep en een zucht.
En dan kun je niet eens eten wanneer je wil. Nee, je moet eerst zorgen dat er niemand in de buurt is die jou met alle plezier zou willen neerschieten. Soms kwam het daarom erop neer dat de mannen zomaar een dag niet aten, blijkt uit het boek van de Amerikaanse parachutist Donald R. Burgett.
Gelukkig waren er ook momenten dat het wat rustiger was en de mannen wat energie naar binnen konden krijgen. Daarvoor waren de zogenoemde K-rantsoenen die de bikkels kregen, ideaal: kleine verpakkingen (dus makkelijk mee te nemen) met caloriebommen.
Zo'n rantsoen bestond uit een ontbijt, lunch en 'diner', wat steeds neerkwam op een blikje vlees of kaas, wat biscuitjes, een fruitreep, een chocoladereep, suiker, wat oplosbaar spul om smaak te geven aan de gesmolten sneeuw, kauwgom en natuurlijk sigaretten met lucifers, om de moed erin te houden.
2700 calorieën! Toegegeven, het was knap dat ze zoveel calorieën in zo'n klein pakketje konden stouwen. Alleen zo sneu dat die soldaten er uren over deden voordat de chocoladereep, vaak nog het meest eetbare product, enigszins kauwbaar was nadat ze 'm hadden opgewarmd aan een klein rookloos vuurtje.
Sinds ik dit weet, is mijn respect nog groter voor de mannen die hun leven, of in ieder geval 15 kilo, voor onze vrijheid hebben gegeven. Ik heb namelijk al het gevoel dat ik van m'n stokkie ga als ik ga fitnessen op een licht ontbijtje. Volgende keer zal ik niet meer klagen en maak ik mijn eigen kleine oorlog af zonder extra calorieën.
Bekijk ook
Oorlog om een patatje"Eén patat, alstublieft." De frituurman kijkt me aan. Ik kijk hem terug aan. Zijn wenkbrauwen gaan omhoog. Hij vraagt welke saus ik erop wil. Mayo, pinda, oorlog, ketchup, speciaal? Joppie hebben ze ook. Nou, toppiejoppie. "Ehh, nee dank u, gewoon zonder saus." Zijn wenkbrauwen verdwijnen bijna achter zijn oren en zuchtend draait hij een bonnetje uit. "We hebben er één zonder, Sjaak." Ik wil geen oorlog, maar toch krijg ik 't bijna in die snackbar.
