Muizenstrontjes

Ik wil graag geloven dat ik een spontaan, avontuurlijk en onvoorspelbaar persoon ben die altijd in is voor iets nieuws, maar stiekem ben ik een enorm gewoontedier. Zo eet ik al mijn hele leven 's ochtends twee boterhammen met chocolade.

Ok, toegegeven: niet mijn hele leven. Maar wel zo ongeveer vanaf het moment dat ik overstapte op potjes Olvarit voor het avondeten, kwamen de boterhammen met zoetigheid bij het ontbijt in beeld.

Zo'n achttien jaar lang betekende dat wit brood met chocoladevlokken op een laagje roomboter. Het liefst vlokfeest van De Ruijter. Als mijn vader het voor me klaarmaakte smaakte het altijd nét iets lekkerder dan wanneer ik het zelf deed. En als ik de tijd had scheidde ik van een extra portie de chocoladevlokken van de vanillevlokken (waarvan ik pas laat doorhad dat het dus geen witte chocola was!) om er vervolgens in mijn mond een soort bal van te kneden die ik opzoog. Een enkele keer verruilde ik de vlokken voor Duo Penotti of speculaasjes.

Toen ik ging studeren stapte ik over op pure hagelslag. Daar waren verschillende redenen voor. Ten eerste was ik de vlokken een beetje ontgroeid. Ik wilde iets anders, een andere structuur. En hagelslag knispert nu eenmaal net iets lekkerder in de mond. (De geknede bal was ik ook ontgroeid.) Ten tweede scheelde het geld, wat belangrijk is als je rond moet komen van de studiefinanciering. Hagelslag, in België ook wel bekend als 'muizenstrontjes', is namelijk ook in de goedkope variant vaak bijna net zo lekker als De Ruijter - toch wel hét merk als het om zoetigheid gaat. Het grote verschil met de vlokken: ik deed er geen roomboter meer onder, maar gewone boter. De aftakeling begint tenslotte al na je 20e levensjaar, zeggen ze.

Inmiddels ben ik aan het werk en zou ik het liefst nog steeds elke dag ontbijten met hagelslag. Ik doe het alleen helaas niet meer. Wat me ervan weerhoudt? Mijn bed. Ik heb gewoonweg geen tijd om én boter te smeren én hagelslag te strooien. Daarom ben ik nu sinds een jaartje overgestapt op chocoladepasta. Geen Nutella, dat vind ik te noterig. Nee, ik ben weer terug bij de Duo Penotti. Om precies te zijn: Duo Penotti met Speculoos. Heb ik chocola en speculaas op brood, net als vroeger. En het scheelt me anderhalve minuut. Precies genoeg om mijn trein niet te missen.

Bekijk ook

Chicken in da hood
In reclames worden producten vaak te rooskleurig voorgesteld, maar in sommige gevallen ben ik het er best wel mee eens. Bijvoorbeeld als het gaat om de - hoogst irritante - kipcampagne. Ik moet toegeven: eigenlijk is kip gewoon het meest veelzijdige stukje vlees. (Kip!)

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie