Smeltkunst

Het jaar is goed begonnen. Ik heb me aan mijn balansweek gehouden, zo net na een nogal voedzame decembermaand. Maar die week is nu voorbij, dus heb ik mij gestort op het maken van een chocoladetaart. En wat bleek? Het moeilijkste onderdeel was de garnering.

Ik geef toe, het taartmaakproces verliep ook niet helemaal soepel (de cake moest in twee lagen gesneden worden maar dat is lastig als 'ie maar 1 centimeter hoog is geworden in de oven), maar dat de moeilijkheid 'm zat in het maken van nonchalante chocoladekrullen, had ik niet verwacht.

Het idee was dat ik chocola zou smelten, op een snijplank met bakpapier zou uitsmeren, dat hard zou laten worden en dan met een mesje er krullen in zou trekken. Appeltje, eitje.

Maar eerst dus zorgen dat het smelt. Volgens mijn Groot Chocoladeboek kan dat prima in de magnetron, 2/3 minuutjes op de hoogste stand. Lekker makkelijk. Het smelt inderdaad binnen een mum van tijd, maar omdat de bovenkant van de gelijkmatig gebroken blokjes nog tamelijk hard is, roer ik het door en doe ik 'm nog even een minuutje. Mis. In plaats dat het helemaal zacht is, wordt het onderste deel juist weer hard.

Ook als ik 'm wat zachter zet, helpt het niet. (Er stond blijkbaar in m'n boek dat hij iets zachter moest bij melkchocolade, oeps.) Er zijn inmiddels grove chocoladebrokken ontstaan in het bakje, die licht muffig ruiken. Het enige voordeel is dat het bakje weer bijna schoon is, nu de harde brokken samenklonteren los van de bodem.

Dat lijkt me niet echt lekker voor op een taart, dus besluit ik maar opnieuw te beginnen. Gelukkig heb ik nog ergens een chocoladeletter liggen, waarvan ik kleine stukjes afhak. Die gaan in een schaaltje boven een pan kokend water, en wonderwel begint het al snel een smeuïg papje te worden. Het smelt, zonder brokjes!

Zorgvuldig smeer ik het uit op het stuk bakpapier. Als 't helemaal hard is geworden in de koelkast, is het moment daar: ik ga krullen maken! Voor lange krullen in de lengte heb ik een lang mes nodig dat ik schuin op de plank zet en naar mij toetrek. Alleen blijkt al snel dat het laagje chocola toch nog te dik is.

Het resultaat: lange, onregelmatige stukjes. Eigenlijk precies zoals ik ze van de letter afhakte, maar dan eerst gesmolten. En toch ben ik wel trots, want het ziet er lekker nonchalant uit. Zoals het hoort.

Bekijk ook

Nieuw jaar, nieuwe kansen
In verband met zielige varkentjes, arme kippetjes en wreed vermoorde koetjes zou ik in 2011 wat vaker vegetarisch eten, had ik me vorig jaar voorgenomen. Is niet helemaal gelukt, afgezien dan van de pizza quatro formaggi die ik af en toe in de oven schoof. Daarom doe ik het dit jaar anders: ik stel haalbare doelen (ik ben bij nader inzien te carnivorisch ingesteld om enige mate van vegetarisme te kunnen veinzen) en zet ze hier zwart op wit neer zodat ik er niet onderuit kan.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie