Toch maar geen fooi
Lekker eten is natuurlijk onmisbaar in een restaurant, maar service is minstens zo belangrijk. Bij slechte service loopt een klant niet met een goed gevoel de zaak uit en is de kans dat hij terugkomt aanzienlijk gedaald. Dat is net als een schoenenzaak waar het normaal is kapotte schoenen te verkopen. Iedereen kent wel een restaurant dat niet meer op hun terugkomst hoeft te rekenen. Omdat het eten niet goed is, de ober pas na tien minuten opmerkt dat je naar meer vocht snakt, de plaats tochtig is of doordat het eten lang op zich laat wachten. Op zich allemaal overkomelijke zaken - als het maar wordt opgelost met vriendelijke behulpzaamheid. En daar wringt de schoen bij slechte service: problemen worden niet goed afgehandeld en de klant geeft de zaak in zijn hoofd een paar minnetjes.
Ik vind mezelf geen moeilijke restaurantgast en klaag dan ook zelden. En als er dan toch iets écht mis gaat en ik besluit er iets van te zeggen, dan moet dat wel met voldoening worden opgelost. Laatst was ik bijvoorbeeld in een restaurant waar de gehaktballetjes in tomatensaus nog rauwer dan filet americain bleken te zijn toen ik ze opensneed. De zaak was niet zo groot, maar toch duurde het vijf minuten voordat we eindelijk de aandacht van de ober wisten te vangen. Minpuntje. Toen hij het rauwe vlees zag, putte hij zich uit in excuses en spoedde zich terug naar de keuken. Kan gebeuren, wij waren weer tevreden: er kwamen nieuwe ballen. Pluspuntje.
De tweede lichting was echter nog steeds rood van binnen. Niet zoals de eerste keer, maar toch: als ik rauw vlees wil, ga ik wel naar de slager. Aangezien de ober niet meer te zien was en de serveerster het te druk had met haar telefoon, besloten we er dan maar omheen te eten. Niemand vroeg zich af of het nu beter was, en het volgende gerecht zou al snel arriveren. Toen ze dat kwam brengen, vroeg ik om een nieuw bord, aangezien het rauwe vlees toch niet zo prettig was om naar te kijken. Haar reactie deed het etentje de das om. Ongelovig zei ze: 'Alwéér??' Ja, kijk dan zelf. Rood is rood, toch? En ze dribbelde weer naar de keuken. Ze kwam terug met twee schone bordjes, en dat was dat. Geen sorry, geen excuses. Geen service. Toch weer een minnetje.
De rest van het eten was lekker, maar je blijft je dan toch afvragen of die bruinige mossel in het gerecht niet ook problemen kan veroorzaken. En niet dat ik uitben op een financieel voordeel, maar enige vorm van compensatie leek mij niet geheel ongepast. Maar ook dat hoorde niet bij de geboden service. We zaten dan wel niet in een sterrenrestaurant, maar zoiets gaat zelfs mij toch echt een beetje te ver. Dan kijk je achteraf niet terug op een fijne eetervaring. De gegeven fooi was dan ook minimaal.
Er is nog een andere soort service: de etiquette. Wordt de wijn wel in het goede glas geschonken, serveren ze over de juiste schouder en ligt er al het benodigde bestek - en in goede volgorde? Over het algemeen doen wij Nederlanders daar niet zo moeilijk over, tenzij we echt naar een sjiek etablissement gaan waarvoor je minstens twee weken van te voren moeten reserveren. Lopen we gewoon een tentje binnen voor een gezellig avondje met vrienden of familie, dan doet dat er niet zo toe. Wat het meest telt is toch de vriendelijkheid, behulpzaamheid en oplettendheid. Dan maakt het niet zo uit dat het wijnglas eigenlijk iets te vol is of dat de wiebelende tafel met een viltje wordt gestabiliseerd.
Bekijk ook
Uit de achtertuinJe bent tegenwoordig niet meer uitgesproken hip als je je appeltjes, bij de biowinkel, bakker of groenteboer koopt. Ultrahip ben je pas als je je eigen kistje streekproducten krijgt thuisbezorgd of naar de landwinkel in de polder gaat: ambachtelijke producten direct bij de boer of teler. En op de terugweg fiets je dan even langs de molen voor vers meel.
