Kaasgekte

Nu dacht ik altijd dat het gewoon aan mijn hebberigheid en gebrek aan controle lag: als ik een stukje kaas eet, volgen er gegarandeerd meer en is het binnen no time op. Regelmatig volgt er dan een dag later een gang naar de winkel voor nog een stuk kaas. Omdat het zo lekker was. Maar dat blijkt niet de enige reden: er zit een stofje in dat net zo verslavend is als morfine. Dat verklaart een hoop.

Hoewel ik het heerlijk vind, eet ik zelf eigenlijk niet zo veel kaas. Ik probeer het zo min mogelijk te kopen omdat ik mijn zuivelinname heb beperkt. Maar áls ik het eet, eet ik het liefst een stuk oude kaas met veel smaak, of een Franse schimmelkaas, brie of camembert. Als dat voor mijn neus staat, kan ik geen nee zeggen en blijf ik onbeschaamd dooreten tot het op is.

Die gulzigheid is soms een beetje beschamend. Zeker als je in een restaurant een pan met kaasfondue bestelt en 'm vervolgens tot de bodem uitschraapt. Ja, dat is mij een keer 'overkomen'. De bediening vond het wel een eer voor de koks, maar checkte ook voorzichtig of de bodem van de pan niet beschadigd was. Tja.

Het goede nieuws is dat ik niet de enige ben met zo'n ziekelijke fascinatie voor kaas. Op een kaasfestival pas geleden kwam ik een hoop lotgenoten tegen. Allemaal hunkerden ze naar kazen, kaasjes, kaassauzen en pizza's met kaas (al vond ik dat zelf wat gewoontjes voor op een kaasmarkt). Maar het was een grote teleurstelling. Door de enorme toeloop van alle kaasfanaten was er door de rijen dik namelijk geen kaas te bekennen. Voor een minikaasplateautje stond een rij van dertig meter lang, slingerend door de markthal. En wilde je gewoon een stukje kaas proeven en mee naar huis nemen? Succes, er stond een nóg langere rij en de stalletjes waren waarschijnlijk leeg tegen de tijd dat je aan de beurt was.

U raadt het al: ik heb snel rechtsomkeerd gemaakt om meer leed te voorkomen. Ja, ik had inmiddels het water in mijn mond staan, maar er was niets dat mijn behoefte snel kon bevredigen. De volgende keer loop ik maar weer gewoon naar de supermarkt of kaasboer, kies ik rustig een stukje uit en peuzel ik het thuis op, in alle rust. Maar ergens is het een geruststellende gedachte: ik ben niet alleen met mijn kaasgekte.

Bekijk ook

Op elke aubergine zout leggen
Een zompig stuk aubergine is altijd een beetje een afknapper. Zeker als de plakken niet tussen de moussakalagen in zitten, maar gewoon in een pan zijn gegrild. En ik ben er ein-de-lijk achter waarom: aubergines zitten vol met water. Met een flinke bus zout is dat probleem echter snel verholpen.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie