Sconekoekjes

Scones moeten stevig zijn. Met een bite. Geen luchtige muffinachtige structuur. Dus toen ik halverwege het volgen van een recept voor Engelse scones erachter kwam dat ik geen bakpoeder had voor het rijzen, dacht ik eigenwijs: wat maakt die lepel poeder nou uit, wie zal het proeven.

Nou, niemand dus, want ik durfde mijn übergênante bakmislukking niet aan de buitenwereld te tonen. In plaats van een mooi witgeel cakeje (met een bite) van vier à vijf centimeter hoog kwam er een miezerig hard baksel uit dat de naam koekje niet eens mag dragen. Ik heb mijn lesje geleerd: ik zal voortaan recepten volgen tot op de komma, en alleen iets aan de ingrediëntenlijst veranderen als ik zeker weet waar alles voor dient.

Het probleem was namelijk dat ik eigenlijk geen idee had wat bakpoeder deed. Ja, iets met de structuur. Maar wat kan het nou uithalen als je er maar één lepel van in hoeft te doen? Nou ja, een centimeter of drie dus. Ergens wist ik natuurlijk wel dat mijn deeg een beetje moest rijzen. Alleen, hoe dat precies werkt... tja.

Nu weet ik het. Bakpoeder - bestaand uit natriumbicarbonaat en een zuur - begint gas te vormen en geeft dus belletjes als het met elkaar wordt vermengd en opgelost in een vloeistof. Dat doet het meteen in het deeg, maar ook nog extra door verhitting. Soms wordt er baking soda gebruikt (wat anders is dan de soda voor voetenbadjes of vlekken!) als er al 'zure' ingrediënten zoals citroensap of yoghurt in het beslag zitten waarop het spulletje kan reageren.

Maar tot zover mijn college over bakpoeder. Wat ik vooral geleerd heb is dat ik het niet moet onderschatten: het zijn de kleine dingen die het doen. Uit frustratie heb ik mezelf na de mislukking overigens gedwongen mijn sconekoekjes ('stonekoekjes' was ook geen slechte benaming geweest) op te eten - helemaal alleen. De laag clotted cream met jam was even hoog als de deegcreatie, en dan had ik 'm nog niet eens door midden gesneden.

Bekijk ook

Superfood, niet zo super
Super zeg. Zitten we met z'n allen aan de superfoods als tarwegras, gojibessen en ander onuitspreekbaar 'konijnenvoedsel', zegt het Voedingscentrum nu dat we daarvan helemaal niet jonger en immuun voor enge ziektes van worden. Nee, het superste schijnt een gewoon gevarieerd dieet te zijn met vitamines en mineralen.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie