Tour de Schrans

Met de eindstreep in Parijs in zicht, worden de bergen zwaarder en de bergen pasta die de ploegen in de Tour de France meeslepen, steeds kleiner. Alhoewel, kleiner? Omgerekend heeft elke renner toch zo'n vijf kilo pasta nodig om een etappe door te komen.

Stel je voor. Je bent wielrenner en je moet vandaag weer een flinke berg op. Daarmee verbruik je zo'n 7000 calorieën. Hoe hou je dat vol? Nou, je begint met een stevig ontbijt met onder andere een bord pasta. Daarna, vlak voor de wedstrijd, eet je nog even snel een wat lichtere maaltijd omdat je anders last van je maag krijgt. En dan begint het fietsen. Heb je het al zwaar genoeg met het concentreren op je ritme, je hartslag, je versnelling en - niet in het laatste - je tegenstanders, moet je ook nog eens elk uur een gelletje, een reep, een banaan of een plak cake naar binnen werken. En natuurlijk nog een lunch met een paar boterhammen. Ben je eindelijk de streep over, moet je wéér wat in je mik stoppen voordat je aan de avondmaaltijd begint. Slapen? Prima, maar niet voordat je je reserves hebt aangevuld met een laatste snack.

Intussen ben je tijdens de koers ook non-stop bezig met drinken. Want heeft de gewone toeschouwer tijdens de Ronde van Frankrijk minimaal twee liter nodig om de zomerdag door te komen, een wielrenner drinkt dat al snel in één uurtje weg in de vorm van water of energiedrankjes. Je vraagt je bijna af waar ze nog de tijd vandaan halen om te fietsen, als ze niet bezig zijn met eten, drinken, hun hartslag, de juiste versnelling of het getetter van de ploegleider in hun oor.

Maar de schrans- en slemppartijen zijn hard nodig. Want als deze mannen niet zoveel calorieën, koolhydraten en vocht tot zich nemen, dan kunnen ze uitdrogen, leveren ze een slechtere prestatie, krijgen ze sneller blessures en herstellen ze minder snel. Reden genoeg dus om tot die 7000 te komen. Al is dat nog behoorlijk lastig als je drie borden pasta echt te veel vindt. De meeste renners komen dan ook onvermijdelijk een paar kilo's lichter - maar vele ervaringen rijker - aan in Parijs.

Bekijk ook

Perfecte mojo
Ik heb 'm gevonden hoor, helemaal perfect: de mojo. Volledig in balans, als een magisch evenwicht. Pittig aan de ene kant, zacht en soepel aan de andere kant. Of het nu rood of groen is, ik ben helemaal weg van de Canarische saus die 'mojo' heet.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie