Pest-no

Keukenapparaten zijn gemaakt om het leven makkelijker te maken, maar soms is het vooral een sta-in-de-weg. Neem nou de blender: een handig apparaat, maar niet iets wat ik nou echt vaak gebruik. Sinds die keer dat ik pesto voor 1 portie probeerde te maken, staat 'ie namelijk te verstoffen in een kastje.

Moet je ook niet willen, pesto maken voor één portie pasta. Dat betekent namelijk een handjevol basilicum, pijnboompitten, knoflook, olijfolie, wat zout en stukjes parmezaan en/of pecorino (schapenkaas). Als je dat bij elkaar in de blender gooit en het apparaat aanzet, krijg je... niets. Pest-no, dus. Na de eerste hakbewegingen vliegen de ingrediënten namelijk massaal tegen het glas, waar het blijft zitten tot je het weer terugschept naar het midden. Vervolgens gebeurt er weer precies hetzelfde, zodat er helemaal niets gemalen wordt.

En aangezien mijn basilicumplantjes het nooit lang uithouden (ze drogen uit óf ze verdrinken), is het maken van een halve kilo pesto er bij mij nooit van gekomen. Nu ik er zo over nadenk, moet ik toch maar weer eens een poging wagen. De potjes pesto uit de winkels die onlangs door tv-programma Kassa werden getest, kwamen namelijk bij lange na niet in de buurt van echte verse pesto.

Dan kan ik trouwens meteen mijn smoothieverslaving prolongeren. Toen de blender namelijk nog op een zichtbare plek in de keuken stond, vond ik het leuk om wat te experimenteren met milkshake-achtige substanties. Melk, yoghurt, fruit...van alles gooide ik erin. Eén van mijn favoriete zelfverzonnen (maar vast allang bestaande) combi's was die met yoghurt, aardbeien (uit de vriezer), banaan en honing. Even blenden, in een glas gieten en eventueel een tijdje laten opstijven in de vriezer et voilà: een smoothie.

Ik ga de blender afstoffen. Als ik na die lekkere smoothie weer genoeg blendvertrouwen heb, waag ik mij net als een Italiaanse mama aan een grote portie verse pesto voor de hele familie.

Bekijk ook

K-rantsoenen
Wel eens 't idee dat je nu écht moet eten? Na 't lezen van een oorlogsboek weet ik beter. Eind 1944 verdedigden de geallieerden het Belgische Bastogne in de vrieskou, zonder winterkleding. Ze legden vele kilometers af met tientallen kilo's bagage. En wat aten ze? Een rantsoen met slechts 2700 calorieën. De helden hebben nog gewonnen ook.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie